garip bir yaşamak

garip bir hüzün bu.
metropolün göbeðinde,
balýklara selam duran bir adam.
diðer yanda öfkeli bir kalabalýk içinde
su gibi akan bir kadýn,
entarisi boyundan aþan,
bir tülbentin içini pamuktan yüzüyle dolduran,
gözleri dalgalý bir hýrçýn denizi andýran.
sonra çocuklar.
ellerinde elma þekerleri,
al’ýný gül renginden alan.
kimisi anne yoksulu,
bazýsý baba yadigarý.
kýrmýzý yanaklý çocuklar.
sesler duyuyorum,
belki acý içinde kývranan bir annenin,
kan kaybýndan ölmek üzere olan bir gencin.
yahut bir kuþ aðýdý,
eþini kaybeden bir güvercinin.

garip bir yaþamak bu.
yalnýzlýðýn oltasýnda tutulu düþler.
mavi bir yolculuk olsa gerek,
ya da kahve renginde bir yoksulluk.
çay tadýnda,
su kýymetinde,
burada,
toprakta ve her yerde.
bir gün bir yaþamak koyuldu önümüze,
yaralý yüzünü okþayan bir kadýn gibi.
bir çocuk gibi öksüz,
bir hikaye gibi ölümsüz.
garip bir yaþamak bu.

- Abdullah Cemek


Sosyal Medyada Paylaşın: