seni, bana yaðdýran bulutlar geçerken içimden þimþeklerin araladýðý yaz yaðmuruna açýlýyor gözlerim yaz soluklu bir Temmuz akþamý kendine hayrý olmayan saatlerde bulutsu bir ýslaklýk peydahlanýyor kirpiklerimde ýþýldýyor harfler yazdýðým bu dizelerde son ýþýklarý belki de seni bana taþýyan sözcüklerin çünkü içimde biriken cümlelerin söylenmeye yüzü yok artýk ismi içimde sýr bir yüz pusuda yine ayrýlýða
söylesem aklýmdakini sýrrým çýkacak ortaya adýný söylesem aklýmdaki sýrrým en iyisi dolayýp karanlýðý saçlarýna düþürüp göz çukurlarýma sayýklamalarýmý senli anlarýn taklidini yapayým örümcek aðlý rüyalarýmýn yamaçlarýnda
gocunma fedakarlýðýsýn bunca yazmýþlýðýmýn þiirlere busesin bu dizelerde vuslatsýn ayrýlýklarýn derininde boy verirken ben çalýp kendimden sana ekliyorum unutmayý anýmsarken
… aklýmdasýn…
kirli düþ birikintileri sýçratýyor adým adým kendimden uzaklaþmalar sýyrýlýp kendi sonsuzluðumdan yeniliyorum Temmuz tozlu akþamlara yeniden aðlamayý keþfediyorum ezilirken umutlara hadi, firar et aklýmdan hiç kavuþmamýþ ayrýlar olalým hiç bir þey bize ait olmasýn yerle bir edelim mazi yýkýntýlarýný
… nafile unutmayý unutmuþken bile aklýmdasýn…
albüm tutsaðý resimlerin gözlerinden dökülüyor þarapnel sarsýntýlý bilinç altý anýlar hazýrlýksýz yakalanýyorum özleminin üflemesine küfürler tükürüyorum üzerine yýldýzlarý örterken uyu sen uzaklarýn namlusuna sürerken ben dýþ izin kalmýþ üþümelerimi uyu, aklýmda uyu sen
… aklýmdasýn…
yanaðýnda ay ýþýðý yaktýðým gecelerde yavaþça aralanýyor yitikliðinin kapýsý biliyorum sonu yok dizelerin yazdýkça susuyorum yazmaya susadýkça susuyorum artýk teslimiyet vakti saklanýp eskiye dair bütün yanlarýmdan baharlarýn papatya açan lisanýyla ahþap bir düþe kazýyýp seni çeviriyorum aklýmýn son sen sayfasýný