Ben hep olmayacak þeyleri umut ettim ve hiçbiri olmayacak þey deðildi dört duvarýn arasýnda bir pencere vardý gökyüzüne açýlýyordu pencere pencereyi açýp aþaðý atlayacak kadar cesur deðildim ben de pencereden insanlarý seyrettim hiçbir zaman onlardan biri olamadým onlar gibi konuþamadým düþünemedim onlar gibi onlar gibi hissetmedim ben hep olmayacak þeyleri umut ettim hiçbiri olmamýþ olabilir bir düþün pençesi ne kadar kanatabilir ki ? görüyosunuz iþte hayattayým benim penceremdesiniz ve yoksunuz gözlerimi kapatsam bir düþ de o deðil midir gerçek sandýðýnýz gözlerinizi açtýðýnýz...
Ýlker ÖZDEMÝR
Sosyal Medyada Paylaşın:
barbor Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.