nefesimin yettiði kadar ayrýlýk ölüm kadar sevmektir seni yaþamak
þimdi hiç ölmeyen o mezar gibiyim tenimdeki bütün düþ perilerini/ melekler ülkesine uçuruyorum inan sevmeye doyamadýðým bu ecel senin için
hangi yüz eriyip gider ki dudak kývrýmýnda tebessüm gamzesine yýðýlmýþken acý karmaþýk bir hikaye düþer gözlerimdeki yüze her kadýn gülüþünde saklar "aþk" nafakasýný aðlarsam ölürsün can"ým
yosun kokan rüzgarý çaðýrýrken bu Eygüz demi çatlar yüreðimdeki bütün düþ cennetleri tutsak bir özlemi býrakýp uykumun kýyýsýna üzülürüz gecenin ýþýðýyla baþ baþa kalýnca özleriz biraz seni kapanýr kapýlar ellerimin yüzüne ellerin ki yüzümün son hayal perdesi saatler her altmýþta ayaklanýr mutlaka yürüyüþe çýkar yüreðimin illegal düþleri hangi aðlamak iyidir bu dem kaderim söyle hemen o buluta dolayým yada susalým kavgamýzý uslayýp yüreðime s-inelim bir sýzýnýn içinden göçer gece kuþlarý içimden mimoza yaðmuru gibi düþerken gözlerin kaçýncý mevsimin öcünü alabilirim sen(eler)den geçmiþin elleri okþarken seni bir tarih gibi yýkýlýr gözlerimin sýrat köprüsü yol ortasýnda bir mahþeri meraktýr sevmek sesini dedim býrak yok olsun bu hesaplaþmak demi yeþersin oyulan aðaç kabuðun da sararmýþ yüzüm sesler seller ve ýssýz kentler kadar yaðmursuz ve son güzüm
hadi sevildiðim avuçlarýný ýslat gök yüzünde üþüyen güneþimin kavruk kelimelerimi biriktir yaðmurun ellerinde her ayrýlýk sýcaktýr biraz ve nemlidir topraða dökülen bütün bulutlar ýsýndýkça içimin gecesi üþür elimde çay ve demlendikce acý bir dudak lekesi olursun yar gemiler kalkar bu telaþ sokaðýmdan þimdi insanlar ki gemiler kadar susuz bir kara parçasý savrulur topraða korkunç bir günah gibi eylül"e gebe kalan her tohum ve aðrýlý feryatlarýný bastýran yer yüzü hesaba çekilecek birazdan bütün kuþlarý yuvasýzlaþtýrdý zaman nefesim yetmiyor kalbimde biriken düþlerin yaþamasýna sabahýn ýþýðý yalan yalan karanlýðýn içinden süzülen bu an avuçlarýmýzda iz sürer sürgüne düþen kuþlar aþkýn gök sesinden göç edeli beri öldüler bütün aþk çocuklarý
belki vefanýn koynunda erimiþtir yüreðim belki tutar içimde kalkan gemiler kýyamet sabahýný unuturuz biraz acý çekmeyi belki babasýz kalan son gök üzülür terk edip gider zül kokan sevmeler ölüme alýþtýrarak can kafesimizi yeþerebiliriz yeniden belki
dokunsam ölecek can kuþu ihtimal ölümsüzlük bu yaþamak
seni sevmek kanadýmda çýrpýnan son hürriyet
my
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mehtap Yıldız Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.