MANSUR KARASI

Derin bir denizle söyleþmek gibiydin
kaybolmuþ türkülerdi rüzgarýn uðultusu
dokunuþlarla daðýlýrdý güz yelleri
sen aðlarken gecikirdi dönüþler
yýllar sorguladý beni, sonrasý hiç.

Yaban güverciniydi akþamüzerleri
kanatlarýnda mavi masallarla
kimsesizlik kör kurþun bir inat
gecenin gölgesi destansý bir feryat
hangi uzakta kayboldun þimdi
umutlar kýrýk bir saz söylencesi.
gelmeler tekinsiz yaralý ceylan inlemesi.

Engereðin nefesinde kirli bir dinamit
durmadan tuzak örüyor saatlere
incirde acý süt kokusu, asmada baykuþ tutsaðý üzüm,
ellerimizde nar çatlaðý ayrýlýk
yüreðimiz tufan bir yoksulluk ölüsü
aldanýþlar depremindeyiz
kaçýncý sürgünüyüz hayat denilen kaçamaðýn.

Sustukça kuþlar ölüyor ormanýmda
yazdýkça bir denizin idamý vuruyor kýyýma
çýðlýk rengi resimler asýyorlar duvarlara
gözleri Mansur karasý dudaðý Nesimi yangýný
yüreði kundaklanmýþ aþklar kervaný
sonsuza yürüyor dillerinde yorgun rüzgarlarla.

Benim hüzün deðirmenim, nergizleri tutsak düþlerim
katledilmiþ bir eylül`e aðýt yakan gençliðim
gecenin karnýnda, ayýþýðýnda saklý þimdi
kül desenli kilimler seriyor samanyoluna
sýrtlan nefesi kör pusula yarýnlara
acýsý ipekböceði umut saklýyor kozasýnda.

Sular nasýl okþarsa nehir taþlarýný
öyle okþuyorum gül gölgesinde topraðý
sorular soruyorum çýban yarasý bir gurbete
nasýl biter bizim kardelen sürgünlüðümüz
yaðmurla konuþ, caddelerle sus, adresleri kaybet
dikenle sar yaraný bu cehennem bu kýyamet.

Latif Köybaþ




Sosyal Medyada Paylaşın: