umut samanyolunda bir yýldýz kucaðýnda sayýsýz yýldýzla günüme serpse diyorum yarýnlar için kurduðum düþlerimi çocuklar dönse yurduna tekmelenmese mülteciliði uzaklaþmasalar kendilerinden yollara düþen halklar
ne çok tuzak kurarmýþ meðer hayat bir kaç basamaðý deðil bütün basamaklarý eksik yukarýya çýkýþlarýn iniþ serbest tekme tokat- bomba silah alaþaðý mezardasýnýz daha ömrün ilk baharýnda
umut uzakta bir dað baþýnda aðaçlar arasýnda bir kulübe dumaný düz özgür tüten ayaðýný acýtmaz evin önündeki taþ duvar dibinde sessizce açan beyaz gül ve eski bir radyo Nuh nebiden kalma cýzýrtýlý sesinde geçmiþ günler tutup sürükler eteðinden özlediðin büyümeklere çalar yaþamaktan
bir ses kulaðýna fýsýldanan sevginin varoluþu karýlýr orada ilk adem nasýl yaratýlmýþsa çýplak býrakýlýr cennete sonra saðar ellerini emektir elmaya uzanmak ikinci bir elin yanýnda
umut yankýsýn ta sonsuza uzanan dirimini bekleyen insanda gömülür ölü sorarým nerede diriler için cennet dönse bile dünya kan gölüne koþarýz sesine doðru uzaklaþýp gitsen de ayaðýmýza takýp prangayý
11. 09. 2015 / Nazik Gülünay
Sosyal Medyada Paylaşın:
glenay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.