hayat hüznün resmidir.

her cümlenin sonunda yeni bir hayat
ve her þiirin sonunda bir acý yaftalanýrken yüzümüze
yeni ve son arasýnda aslýnda hiçbir fark yoktu.
ikisi de gölgesi hep uzun bir hayatýn baþlangýcýydý.

güneþin hiç parlamadýðý bir korulukta yürüyorum sanki
buruþmuþ yüzümde hayatý çepeçevre saran
aðaçlarýn dallarý gölgeleniyor,
ayaðýmýn deðdiði yerde hýþýran yapraklarýn
çýkardýðý sessiz týnýdan anlýyorum
her duraktan sonra yeni bir yaðmur yaðarmýþ
ve her yaðan yaðmurdan sonra
sonbahar yapraklarý gibi sararýrmýþ insan.

ve þimdi yazýlmýþ bütün þiirlerin arkasýndan,
sararan bir sonbahar yapraðý gibi
yere düþüyorum sanki.

nereye dokunsam ve nereye bassam
bir hüzün yumaðýyým,
bir hüznün hikayesiyim.

bu hikayenin içinde sadece hükmünü
doldurmuþ bir ölüm yok,
onun dýþýnda ne ararsan var.

oyunlarýný henüz küçükken oynayamamýþ bir çocuk,
bir bardak suyu çeþmeden doldururken
hep yarým býraktýðým günler yani
ve zaten hiç dolduramadan
nasýl büyüdüðümü de anlamadan geçen günler.

gençlik derken,sevdalarým
uðruna her gün,her gece aðladýðým,
gözyaþlarýmýn sel olduðu acýlar
ve sonra iþime hiç gelmeyen
beni hiç tatmin etmeyen
bir basiret,bir olgunluk kaldý sadece geriye.

ve þimdi bu yüzden daha çok düþünüyorum,
okuduðum her þiirden sonra
tanrý beni ne zaman ortadan kaldýracak
onun hesabýný yapýyorum.
çünkü biliyorum mutlu olmayacaðýmý
ve bu hayatýn yormaktan öteye gitmeyeceðini.

28 aðustos.
Sosyal Medyada Paylaşın: