/keşke hep çocuk kalabilseydik/

Yiten ve her geçen gün kaybolan bir aðlama sesi..
içimdeki çocuk , asýl benliðim.oyun oynadýðým günler,
oyun oynarken kavga ettiðim kimliðim?
ve sonra hiçbir þey olmamýþ gibi
yan yana gelip katýla katýla güldüðümüz o günler
þimdi keþke diyoruz o zamanýn biten günlerine geri dönseydik ,
birlikte yine oynasaydýk,
kavga etseydik ve sonra oturup küçücük yüzümüzle
birbirimize bakarken kahkaha atsaydýk diyoruz

keþkelerle ve amalarla olmuyor,
hiçbir baðlaç ve hiçbir geçmiþ zamanlý ek kabul etmiyor bunu.
giden gidiyor iþte..bizde kirleniyoruz. kendi özümüzü býrakýp
bir sonraki günün hengamesine bakýyoruz.
ve bu yüzden yeryüzü,doða hiç ayýk deðil bugünlerde.

Bir fýrtýnadýr kopuyor özümüzün olmadýðý bu yerde
Kirleniyoruz,kirlendikçe dünyada kirleniyor
Akýl almaz tahripler oluyor,
Bir yerde mayýn apansýz indiriyor
Hem insaný hem doðayý.
Uçan kuþlar bile nasibini alýyor bundan
Çünkü Gökyüzü puslandýkça
türküler gibi þakýyan bülbüller de
Vuruluyor,
birer birer düþüyor topraðýn rahmine..

bir fýrtýnadýr kopuyor özümüzün olmadýðý bu yerde
insanlýktan uzaklaþtýkça uzaklaþýyoruz
dilimiz sevginin ve saygýnýn söylencesi deðil
dilimiz barýþýn ve huzurun
sözcüklerini üretmekten öyle aciz ki
düþen her sözcüðün içinde
bir ceset barýndýrýyoruz sanki
ve kumdan deðil
kandan kaleler yapýyoruz kendimize.

Bir fýrtýnadýr kopuyor özümüzün olmadýðý bu yerde
Her gün ölüyoruz
Her gün öldürüyoruz
Kapitalist makineler gibi
Ölümü öyle sömürüyoruz ki
Sanki zevk alan cellatlar gibi
Çýðlýklar koparýyoruz.

Bir fýrtýnadýr kopuyor özümüzün olmadýðý bu yerde
Kendi kimliðimizden uzaklaþtýkça
Ýnsan olmayý unutuyoruz,
Ve ne yazýk ki insanlýk,
Yaratýlan bütün deðerler un ufak oluyor.
Un ufak oluyoruz.

bu yüzden kanadý kýrýk kuþlar gibiyim
her gün onlarca cesedin içinde
benliðimi öyle özlüyorum ki
ah diyorum
neredesin o küçük çocuk...

25 aðustos.

Sosyal Medyada Paylaşın: