Tutmayın beni

Ýstanbul’da bir çýðlýk gibi yükselir yalnýzlýðým,
martýlarýn dudaklarýnda ýslýk olur ismim.
kaldýrýmlarýnda manasýz iz olurum þehrin.
dokunmaz sisli,kederli havasý sahilin.,
bir bankta öylesine sabahlamayý bile sevmiþtim ben.
kýz kulesine karþý,
bir sýcak çay bardaðýnýn dumanýnda ýsýnýrken.
pul olsam, bir mektupla yollanacaktým uzaklara,
çok uzaklara.
bir haber olacaktým,
belki bir özlem,
belki bir sevda.
bir ses olsam, uzanacaktým þehrin yedi tepesine.
omzumda aðýtlarýn yüküyle.
Ýstanbul’da bir þiir gibi yükselir yalnýzlýðým,
sigara molasýnda,
gözyaþlarý olurum bir gurbetçinin yüzünde.
ah,
vagon sesleriyle büyüyen bir çocuktur benim ülkem ah.
türküler yakýlýr eskimiþ sevdalara,
bir sazýn telinde efkar oldum ben.
kýþlýklarýn arasýna kaldýrýlmýþ bir ömür benimkisi,
rafa kaldýrýlmýþ bir hayat.
vazgeçilmiþ,
bertaraf edilmiþ,
unutlmuþ bir savaþ.
Ýstanbul’da bir ölüm gibi yükselir yalnýzlýðým,
en iyi sen bilirsin hasreti!
tutma beni ey Ýstanbul,
tutma beni!

- Abdullah Cemek


Sosyal Medyada Paylaşın: