kırık bir yaşamın son demleri

üreme yeteneðini yitirmiþ bir annenin,
annesiz bir çocuðun,
cepleri bir dünya kadar boþ babanýn
gözlerinden bakýyorum.

içim okyanus mavisi yangýnlarda kül oluyor.
boðulmak, ölmekten çok korkutuyor!
ve ben bir sufinin kalbinden aðlýyorum.
çek ellerini benden!
kendime lal resimler çiziyorum.
topuðumda gitmelerin sancýsý,
ellerimde elvedalarýn aðrýsý.
adresi kaybolmuþ bir dünyanýn,
haritasýz bir þehrinde sabahlýyorum.
gözlerimde yanýk mektup sancýlarý!
bir kez daha ölümü yokluyorum,
arsýz yaþayýþýmla.

kahrýmýn sonsuz yanýlgýsý içinde,
yandýðýmýn resmidir bu.
kuklavari bir seviþin,
sahte seviyorumlarýn,
maksatlý özleyiþlerin ortasýnda,
bir tek tarihi doðru bir gazete parçasý gibi
vasýfsýzým.
bu þehirden göçen kaç vapur varsa,
kaç ölüm,
kaç insan!
kaç rüzgar varsa,
uçmayý bilmeyen kuþlara çarpan.
o denli aksak,
o denli kaçkýn!
yüzüm bir daðýn eskisi,
bir parça ölüm var dudaklarýmda.
meçhul bu vakit,
ve kimbilir hangi þarký çalacak,
suzinak makamýnda,
ben göçerken topraða!

- Abdullah Cemek


Sosyal Medyada Paylaşın: