ömür
üreyen zamanýn koynunda terli bir telaþ gibi
yitirdiðimiz mavi büyü
pervanesiz sislerde hüznün gövdesi
önünü göremeyen
kanatsýz saçlar
sarýlýyor hisli bedenlere
kalp merdiveninde
ürperiyor düþünde kafesleri
sessizliðin gölgesinde otururken
boþluk sarkýtlarý
çekiliyor baþladýðý yere
vaktin eflatun baharlarýnýn masum yanlarý
ah benim
esrik düþlerim
var mý farkýmýz birbirimizden
çýrpýnýyoruz kanatsýz hafýzalar gibi
yoksuluz ruh barýnaðýnda
hem de zamana inat
nasýlda yabancý kendine
tesirlerin hükmü
sen öp korkularýmdan beni
....