Avcı Yok
Uzak çaðlayýþ kükremelerini içerken köknar,
Güneþ sakin parlaklýðýný býrakýyor zümrüt yüklü daðlara
Gökyüzü sabaha doðuyor içim yaðmurlarýna koþtururken
Patilerini ürkek koþu yarýþlarýna hazýrlayan tavþanda dikkat gözleri
Bütün lüzumlu þeyler yerli yerinde karþý bele vuran günde yeþil çimler
Herkez giyinmiþti, aðaç zümrüdünü, çiçekler renklerini, hayvanlar kürklerini
Bir o çýplaktý, namlusunu istediði hedefe doðrultan adam.
Duygu yoksulluðuna bile sýðýnamamýþtý heybesindeki azýktan bile aç…
Derin sýð kalbinde kýrýþýlýklar, akýl kývrýmlarýnda fonksiyon kaybý,
Yorgun aðrýlarýna doðru, zayýflýðý kaslarýna emip yürüyordu donuk bakýþlarýyla.
Bütün savaþlar adýna tetiði çekti ve kývrandý bütün acýlarý içerek tavþan…
Aðýtlara aðýtlar yakýlýyordu evrenin dolu taraflarýnda,
Boþluðunda içi boþ hayaleti alkýþlýyordu kara bet sesli kargalar.
Güneþ tepsisinde, daðlar yamaçlarýnda orman, doruklarýnda kar,
Çimler yerli yerinde ama renkler eksik ve patiler yok.
Namlu yok, tetik , kanlý el, gez, göz yok
Avcý yok….
hOça 2015
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.