Yeditepe ( İstanbul )

Ýstanbul;
Yedi tepenin denize bindiði yer
Ve evler
Ve apartmanlar
Ve surlar
Ve aðaçlar
Ve insanlarda tepelere binmiþler,
Kamyon kamyon
Gemi gemi
Katar katar…

Yýðýlmýþ;
Plastikten,
Çelikten,
Betondan bir yýðýn aný.
Bir yýðýn çöplük.
Ve bir yýðýn sevgi.
Ve bir yýðýn söz.

Sözler anýlara dönmüþ
Þairler þiirlerde þekillenmiþ
Sözle taþ üstüne taþ konmuþ
Baþ üstüne baþ…

Ve sözle;
Kýlýçlar þakýrdamýþ kýnlarýndan sýyrýlýp
Kan kaný çaðýrmýþ oluk oluk…
Can caný çaðýrmýþ bazen de,
Bir kýrmýzý,
Bir beyaz,
Bir mavi lale olmuþ,
Ve sözler Aþk…

Söz söyleyecekler kürek kürek taþýnmýþlar kayýklarla
Kadýköy’den Eminönü’ne
Beþiktaþ’tan Üsküdar’a…

Sözler çoðalýnca kayýklar yetmemiþ,
Vapurlarla taþýmýþlar,
Yetmemiþ köprüler kurmuþlar.
Araç, araç,
Yýðýn yýðýn geçilmiþ,
Bir o yana, bir bu yana….

Üniversitelerde sözler birikmiþ
Aðýzlar açýlmýþ kocaman ve þekilsiz
Ve çakýlmýþ betondan çirkin kazýklar yedi tepeye…

Kampanalar vurulmuþ koþuþturmuþ insanlar…
Fabrikalar çalýþmýþ çift vardiya.
Plastik üretmiþler
Yürek dayanmaz boþalmýþ atýklar Kanlýca’ya
Ürünler üretilmiþ diþlilerden…
Para para, ürün ürün satýlmýþ Anadolu’ya.
Paralar oluk oluk,
Para güç ,
Para pempe,
Ve para donuk…
Paralardan düþler damlar soluk soluk
Ve para yalpalar,
Ve paradan þiþman adamlar yalpalar
Bir yaðmaya sökün eder kahkahalar…

Yedi tepenin eteklerinde yiðit meþe kesildi,
Yiðit çam yenildi,
Boðaz manzaralý “Boðazlýyan” dikildi.
Yedi tepe “ Ýstanbul ayaða kalkar …” dedi.
Kel kalanlar gibi yaptýlar…
Sessiz…!!!
“ Bir büyük suça bir küçük ortak…”
Onu da kaldýrdý yedi tepe,
Bulutlardan gözyaþý döktü saðanak saðanak…
Ama hiçbir zaman yalvarmadý..
Biliyordu ki
Yalvarýrsa, o dik, o dimdik baþý bir önüne eðilirse
Ne tepeliði kalacaktý
Nede denizi…
Nede üzerinde duran asaleti…
Dizlerinin üzerine bir çöküverirse;
Ne dünyanýn incisi Ýstanbul kalacak,
Nede beton bloklar,
Plastikten eþyalar,
Çelikten arabalar…
Nede baþý önünde yürüyen sessiz yýðýnlar…

Seslerini duyuramayanlarýn ise sesleri duyulmadý…
Ha bire yük taþýyan arabalar duymadý…
Katar katar trenler duymadý…
Uçaklar vapurlar….
Sesler seslere karýþtý,
Emirler demirleri kesti
Bürokrattan araçlar výz geldi týrýs gitti…

Yedi tepe direndi…
Ve yeni bir ses bekledi yedi tepenin yedisi de.
Bekledi ama beþikler boþ
Ve beþikler kilitli…

Þairler þiirlerini kuþanýrsa
Ses sözün içinde canlanýr.
Bir ney ulvi yankýlanýr…

Mesnevinin dizelerini içine gömen neyzen
Aþkýn içindeki aþký solur,
Kalbin üstündeki kalp titrer,
Göðüs kafesi dolar…
Bir üfler,
Bir daha üfler, bir daha üfler göðüs kafesi yýrtýlýrcasýna ciðerden.
Yedi tepe titrer…
Ve gözyaþlarý sessiz, sakin, durgun Haliç’i ýslatýr…
Karanlýk çözülür,
Loþ ýþýklar parlak yanar Taksim’in aralarýnda

Sýrtýna vurulan yükten deðil,
Makineleþmiþ o iðreti seslerden de deðil,
Anlamsýz sözlerden yorulan yedi tepe silkinir!!!
Minareler saba makamýný býrakýr tanyeline
Ýstanbul Ýstanbul’u giyinir yedi tepede
Ve Ýstanbul kendine gelir!!!...

hOça 14/03/2010

Sosyal Medyada Paylaşın: