Yaðmalýyoruz seni! Gölgen düþmeden topraða baltalýyoruz tomurcuklarýný, dallarýný, yapraklarýný. Kirli ruhumuzun monografisini döküyoruz uðultuyla karýþýk, sahte bir vicdanla ýslanýrken vicdansýzlýðýmýz. Sömürüyoruz semirdiðimiz nefsimizin ateþinde yakýyoruz seni. Talan ediyor ve kýraçlaþtýrýyoruz. Yerine kat kat mutsuzluklar dikerken yok ediyoruz nefeslerimizi. Yok ediyoruz mavi gökyüzündeki renkli uçurtmalarý… Yok ediyoruz kuþ cývýltýlarýný.
Son acýlý gülüþ senden gelsin çocuk Sorgula geleceðini, seni unutan geçmiþtekileri... Kirli defterlerimiz taþýnýyorken omuzlarýmýzda, sýrtýmýz kambur, yaralý...
Ve ÝNSAN Vahþiliði kodunda gizli... Ýnsan var olduðu sürece daha bir baltalayacak yeþili, maviyi… Çalýnacak rüzgarlarýmýz yok edildikçe yeþil elbisesi…
Gülüþümüzü çalanlara... gelsin.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Yasemin YILMAZ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.