insan dediðin tohumlu toprak hangi gün, nerede kimin çiçek açacaðý belli olmaz kimsesiz bir dað baþýnda hayli parlak kimlikle
ölümden önce yaþam var topraða sýký sýký kök saran bir hesaba uygundur her yaratýlan bir gölge eksilse teraziden tartý çöker
neresindeyiz bir biteðin ektiðimiz tohumda mý büyür hýzlý ya da yavaþ çiçekler bize verir bizi Tanrý’nýn elinden
tutmak bize düþer o eli daðýlýp gitmeden topraðýmýz her yere sýçrayan derin bir yara görüntü alanýmýzdan uzaklaþmadan sevgi yaðarken aþký insan
suretimizde bellidir kimliðimiz ayrýca açýp bakmadan defterimize görünür izlerimizden gittiðimizde dünya yolu düþmeden avucumuzdaki yanan har kül olmadan sýcaklýk
aynýdýr hepimizin mayasý..
09. 07. 2015 / Nazik Gülünay
Sosyal Medyada Paylaşın:
glenay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.