Belki
Veda zamanýdýr;
zamanýn içinden gülümseyen...
Önce yüklerini boþaltýrsýn ,
sonra mecburiyetleri asarsýn bileklerinden.
Kendin kalýrsýn kendine yargýç,
affa muhtaç keþkelere saklanmýþ hatalar
geçer bir bir hýzlandýrýlmýþ celselerden.
Özlemlerin;
kocaman minderin içinde kaybolan çocuk kadar masumsundur
her günaha bir bedel biçilirken...
Sensin;
Ekilen, biçilen;
dünyaya lokma lokma diyet öderken.
Korkarsýn;
aynadaki gözlerin derinliðinden...
Anýlarý toplarsýn;
çürümüþ sevgilerden
tek tek yakarsýn ellerinin alevinde
küllerini sararsýn sigarana
derin bir nefes çekersin
bu son karanlýða...
Acýtamaz artýk hiç bir býçak
çeliklenmiþ þuurunu,
kaybettiysen yaþama dair umut mevhumunu
bakma aynaya!
göremezsin ayrýþan ruhunu...
Son sur okunur;
doðuran gecenin sancýlý seherinden
bir gül açar fezanýn engininden
çaðýrýr kimsesizliðini
kimselerin içinden.
kim-liðin mahkemesi daðýlýr
süzülür;
zamana takýlan bedenlerin gölgesinden...
Veda zamanýdýr;
zamanýn içinden gülümseyen...
Nurhayat Nalçacý
Sosyal Medyada Paylaşın:
nurhayat nalçacı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.