bu metal soðukluðun üzerine çýkýp düþünmeyeli çok olmuþtu
insanlarýn yalnýz baþýna oturduklarý banklarýn tam karþýsý
kimi sigortalý bir iþin hayalini kurarken gecikmeli taþeron
açýkta kalan ne varsa
düþüþün yarým kalýcý fosforlu etkileri de buna dahil
gece olunca her yer ýslak olmalý
ýssýzlarýn kaldýrýmlarý
masalsý aþklar
bebeklerin bezleri
çocuklarýn yataklarý
kadýnlarýn saçlarý
adamlarýn elleri
eller ýslaklýðý siler sert ve þöyle;
hepimiz su cambazý kýyak bir komün var edebiliriz
kadýn ’bana hükmetmesin adam’ derken istekli bir çukurdur içine çeken
turkuaz rengi denizin rip akýntýsýdýr belki de
hay aksi, bunlarýn hiç de zamaný deðildi
tutamýyorum kendimi
bitirmek isterken ayaklarýmý basýyorum mop kalýntýsý
dönmüþdolabýn elektriðini kesseler
sereserpe yapýþýr bir kadýnýn çantasýndaki anahtarlýk pembe bir yüze
yýrtar karanlýðý çýðlýðý aþk diye anýlan köpek
havlamalarýndan korkar da gülümser canavar
it iti ýsýrmaz derler
þarampole yuvarlanýr heyecaný damaðýnda týkanmýþ yüzler
ölümdür bu, lütfen demez güle gülelere
Allaha ýsmarlanan candýr yalnýz
ne bir piyano, ne keman, ne de mýzýka
tam elleri ortasýndan yýrtarlar insaný
inanýyorsa bir nebze, inanmýyorsa menzil belirsiz
fark etmez kalanlar için oradaki gerçek
diyalektik yaklaþýlýr
açýlýr koltuk altlarý, göðse iki santim kala ’dur, yoksa vururum’ bakýþlarý
birincisi dine baðlar, günahtýr, perinesi okþanan bir manyaktýr kati
sosyalist devletten yine de bekler yardýmýný
komünist doðasý gereði alýr kendisine lazým olaný
vendôme paramparça edileceði ana kadar tekrar kimse kararlý olamaz
eþya gýdýklanýr
lütfen der, zerrini kapayýn gözlerinden baðlayýp
lütfen, açýklanamaz insanýn benzeri görülmemiþ dürtüsü
ah örtünen kalabalýk
nefes dahi alsan yeter bugün
bir kadýn sesi daha deþilir demir saplý býçakla nasýl olsa
bitmeyen öyküler biriktirir melekler
sunulurken tanrýya nasýl da üzgündür her biri
’insanlar efendim, insanlar neden böyleler?’
sormayýn kaçak bir alýntýdýr ya da baþka bir öykü
konuþmaya merak duygusu kalmamýþ mottolar ayaklar altýnda ezilir
kimi zaman elleriyle parçalar çocuklar
kadýnlar adamlarý dumura uðratýr
vecizedir, geri dönüþ yok eskiye
halkýn gücün yoktur artýk özgürlüðünü montmartre’a taþýmaya
bu kalp nasýl unutur reform yapabilmeyi
ama mezarlýktýr da ayrýca teni
kalbinde ayakkabý baðlarýyla sýmsýký pýsýrýk veletler acý çeker
neden der kendine, kendi damarlarý içinde kasýlan sývýya ve çaða
matematik dansa kalkar hayatýn ortasýnda tarihle
sayýlardan nefret etmenin zamaný olmaz
toksin dönüþü sürünür çadýrlarýn önünde ütülü hýrsýzlar
gelmeyecek bir misafire hazýrlanmýþ sofradýr istekler
insan anlatabildiði kadar da tanýnýr
sözünün geçtiði yer de ölür
umutlarýný saklayaþýna gülümser
yaralarýna aðlarken
sözde bir jiletle çizilir cam üzerindeki yüzler
kýymetli bir bilginin ortasýnda cehalet sýrasýnda tanýþýlýr
aþk olur,
ýslanýr elleri adamlarýn,
kadýnlarýn yüzleri
çocuklarýn altlarý
tavan aralarý
sokaklar
caddeler
üzerinde oturulasý son kalan çimler
bu metal insanýn kýçýný üþütür
beyin firarda, mikroorganizma florasý kaçýktýr artýk
ve söylenen ne varsa hükümsüz
söz veriyorum bu kötü niyetlerimi terk etmeye
pardon, rahatsýz vereceðim ama oturabilir miyim yanýnýza?