Gözyaþlarýný sever aþk
Korkuyorsan eðer gözyaþlarýndan
O zaman vazgeçmelisin bir an önce aþktan
korkarsýn ellerinden dahi
ellerin korkutur okþadýðýn tenini
aynalarda güçlük çekersin bulmak için kendini
uzaklaþýrken herkesten
saklanan düþlerinin maðlup sokaklarýnda
þemsle yýkanan gümüþlerin aybý olur zaman
mazbut bir tevbe gibi sinerken aþk damarýndan
kývranýrsýn yüzleþtiðin simsiyah gölgenle
bazen sevinirsin yaþamak adýna
bazen de yüreðin paramparçadýr
aðlarsýn yalnýz baþýna
yaralý kuþ gibi tanýdýk sokaklarda
gurbet yaþarsýn
gülücüklerin sokulurken baðrýna liðme liðme
asýrlýk yadýrganýþlar taþýrsýn
düþerken omuzlarýn topraðýn kirpiðine
uzanýrken iðdeler Eylül yaðmurlarýnda
unutursun her þeyi
yaþamak gelir aklýna
’mutlu aþklar yok’ diyen þairlere küsüp
uzun uzun düþünürsün sevmeyi
ölmelerden yana
sütünü akýtýrsýn göðsünden incirin
eþitliðin takýlýr parmak uçlarýnda karýncalara
dualarýn günahlarýnýn irinlerinde dolaþýrken
er geç anlarsýn ’aþk içinde bir dirhem yara’
kedere yaslanývermiþ baþkaldýrmalarda
ülke ülke yalnýzlýðýn ortasý olur o muamma
kesilirken soluðun
açýlýrken akþamsefalarý ansýzýn geçtiðin sokaklarda
siyaha karýþýr beyazsý geçmiþin
sabýr istersin
biraz daha sonra ’yaþamak’ için yeniden
tertemiz bir itiraz doluþur tüm sözcüklerine
yakýverirsin sahte i mgeleri ellerinle
sancaðýný alýp yüreðinin
uzaklarý özlersin
aþkýn sýðýndýðý inleyiþler asýlýrken uzaya
piþmanlýklarýn ardý sýra umutlarýn baþlar her titreyiþinde
istemekten yana korkular sarar aþký uçuk mavilerinde
ayýptýr çöllerde kana kana su içmek
bildiðinden kýrýlýr aþka dair vasiyetin
zerresinde ’ah’ diye çýnlar kulaðýnda nefesi
hünerli bir küsüþ saklanýr her barýþ ardýna
viþne tadýnda kan rengine bürünür öpücüklerin
hicretinin ilk adýmý kadar alacaklý iken hayattan
bekleyiþlerin anlamlý bir umut olur aðrýlarýna
kesintisiz bir gidiþat doðar ölümden yana
sevmeyi istersin tekrardan
acý hatýralardan geçmekten korkup
kanayan yerlerinle çoðaltýrsýn sorularýný
hep yetiþtim derken
eksik kaldýðýný bilemeden
intikam alýrsýn ölümden
bir intihar komandosu sallanýrken gözlerinin daraðacýnda
borçlu kalýrsýn yaþamak adýna
aþk’a!
büyüdükçe her geçen gün
her þeye raðmen umut edersin yaþamayý
ve kirlenirsin ellerinle
bir barýþ kadar yakýnken yanmaya
kurtlara emanet edersin yüreðini
kuzularýn sessizliðinde feryat edip
yenilirsin
sarsýlýrsýn ’olmayan’ zelzelelerde
teninin isli kokusu sinerken asýrlýk hasretlerinden
çaðrýlardan korkan yanýn kalýr özgür sesinde
zaman durmaksýzýn intikam alýrken yaralarýndan
baþka bir türlü þey düþünüp
üstünü kapatýrsýn eskilerin
ilk baþta çýrýlçýplak
sonra tende heves
bir anda iki nefes
sonlarý olmasaydý gözleri hep ýslak
severdin sende aþký nakýþ gibi iþleyip gönle
tende býçak olmadan evvel
ama tümüyle kaçmýþken
daðlarý delmekten usanmayan çekiç sesleri duyup
aðlayabilirsin diye
beklersin yaðmuru
aþk’lý yaþlara
atýp
kan’lý göklerden
saçýp
yas’lý hasretlerinden
kaçýp
ölmeyi göze alýp
sevmekten býkýp
gidersin sende aþkýn olmadýðý þehirlere
iþte o zaman ikindi vakitlerinde
pencerelerinden aðlayan yaðmur gözlerin olur
en çok aþk yaralanýr inci tanende
en çok aþk dolanýr dilime
sen uyurken nemli gözlerinle
sen birkaç bin rüya görürken benden ayrý
benden farklý dillerde çok uzaklarda
en çok aþk yaralanýr yüreðinin telinde
kaldýrým taþlarý kýrýlýr
ben kýrýlýrým ardýn sýra
sevmek artýk ayrýlýk olur aþktan yana
sen aþktan korktukça
.