yalnýz bir insan deðil
tüm þehri kaçýrýn, bir ben harfler baðýþlýyorum
isimsiz binlerce muazzam mezar dolu üþüyorum
baþka nur yok içte var olan kadar
içe girince titriyor
zalim oluyorum
siyah, simsiyah gözlerle bakýyor bana hayalinde
kirpiðini düþürüyor lavabo taþýna
yeni abdest almýþ belli, uyuyacak belki de
eve gidip uyuma vakti
sabaha kadar uyurum
kalkarým
akþama kadar tekrar
yalnýz uyumanýn kuralýdýr
kat kat giyinip uyumak
daha çok istikbale baðlanan umutlarýn
dumaný da baþka oluyor böylece kara gecelerde
olsun bir büyük açýlýr masada son kalana
bir son kalýr hikayesi
böyledir bu iþler
kimse karýþmadan adisyona dolar acýsý
haykýrýrým, isterim haykýrmak aslýnda, sessiz isyanlar
bu yýrtýnan deri benim deðil
bu uðultu
’kaçýn kurtarýn kendinizi’
kurtulmak bir cam kýrýðý batýrmak damarýnýn ortasýna
asla intihar deðil adý
ya da belirsiz bir intikal ölüme
notasýz çalmaya bayýlýr
keder imtiyaz geçer ölüme
geride kalanlar için aðlamak iki vakte
gece ne de güzel uyurlardý oysa sarhoþlar
hatýrlamak istemem mazide kalan yüzümü
sarhoþsa masa yine yalnýz bir kare meþe
yaðmur yaðar, kokar ellerim
ellerim de derdi birikir güzel olmalarýn
bir çay damlasýdýr dudaklara ilaç
bir buse daðýnýklýðý
býraksýnlar, öpüþünce daðýnýk kalmalý tüm zaman
fakat, anlaþýlmaz mý bir koca hayat
þakaklarda büzüþen neþe
nasýl da incelir insan dedikleri yýllara
lirik hikaye, gerçek ciddi bir sarkýntý her güne
sonra yine dudaklardan baþlayýp
yenilirken insan
toprak azaptýr
eskiden kalan bir ben varsa baþka bir þeye
dönüþür habersiz herkesten
ayný kaderi paylaþmakta hafifletmez acýyý
yalnýz bir insan
tarif etmeliyim nasýl bir küfür ettiðimi
tüm alemin iftirasýdýr ayrýca imkansýzlýk
iþte cesaret dedikleri köpek de hüzünlü
nasýl da yalnýzýz þiddetle
çilselenir üzerime dalgalar
parmakuçlarýmdan eririm
kim bilir kaç mücrim barýnak saklar bu cinnet üyelerini sýkýþýk
oyuklarýnda dinmeyen arzu birikir
ölüme fýsýldar gece
boþboðazlanýp daracaðýnda boþalmýþtýr muradým
zayýflýðým buradan, fýsýldamam artýk güzeli kimseye