geç kaldým diyordu güneþ doðmaya
yýldýz parlamaya
kuþlar uçmaya
kaç var sabaha
uyanmaya geç kaldým diyordu
gözlerin pýrýltýsý
çiçek
aðýr, kaðný deðin aðýr bir gün uyukluyordu
haziran nisan’a aþýk
kýrk ikindi yaðmurlarýný çalmýþ
serpiyordu uyanmaya çalýþan insana
çoktan yol almýþtý erkenciler
herkesin farklý bir yönü, duruþu vardý
her açýlan pencerede
baþka baþka bakýþlar
deðerlendiriyordu günü
gün alacaðý ölçüde dolmuþtu
aðlamaya yakýn
gülmeye mesafeli
biri dokunsa patlayacak
þiþirilmiþ bir balon
iyi biliyordu gün
herkes önce kendine uyanýk
kaldýracaðý þeyleri istiyor zamandan
taþýyacaðý kadar mutluluk
ve keder.. uzak olsun diyordu hüzün
herkes döksün eteðinden silâhý
yaþamaya geldik
bu ýþýklarý sürekli kýsýlan
dünyaya
bizden önce de yaþayanlar var
bakýn ona
hiç yaþamamýþlar sanki
hiç uyanmamýþlar
umutlu günlere
kalan ne
11. 06. 2015 / Nazik Gülünay
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.