Harflerin ardý karanfil kokusu.
Ben ki, hüzün tümcesi,
Gözyaþýmla recmettim bütün kelimeleri.
Kuþlar göç etti ana kucaðý sýcaklýðýna
Bir yaz günü
Romantik bir ölümle,
Atlasýn rahminden düþtü bir kent.
Bir ünite beyit,
Kurtarmaya yeter mi can kaybý düþlere.
Yahut bir kaside,
Bölmesin diye gözlerinin kafiyesini,
Sessiz akmalý.
Harflerin ardý karanfil kokusu.
Ben ki, etrafý gözlerinle çevrili aþk adasý.
Buruk aksanýmla tamir ederken unutulmuþ bir aðýdý.
Vicdanýmý tekmeledi gözlerin, hiç hesapta yokken.
Belki yanlýþ tercüme edilir bu þiir Orta dünya mitolojisinde
Ama gözlerin fuzuli þagil hala bende.
Elin oðlu þiir yazamaz o’na.
Beynim sihirli bir morfinle uçarcasýna torbamý dolduruyorum.
Aðzýmda annemden öðrendiðim bir nakarat.
Ýðnenin deliðine muhtaç bir ip gibi,
Hayýr it deðil
Evet it gibi.
Sana yalvarmak için bildiðim tek tamlama bu.
Þehrin en uzak yerinden
Bir atlet gibi sana koþmak istiyorum.
“yaþasýn ne kadar ideolojik seviyorum seni”
Bir körün aydýnlýktan korkar gibi,
Tedirgin parmaklarýmla yazýyorum seni yüreðimin duvarýna.
N_pynst.