rol deðildi duyduðumuz sesler deprem artýðý gün tutulmayý bekleyen el devrilen evdi çocuklarla
bir maðara aðzý hazýrlanýyordu bizi yutmaya karanlýk ve kocaman umut ýþýðý saçan gözlerin neredeydi o zaman
bozuyordu mavisini gök alabildiðine is, bulut, duman dünya küçük ovama çöküyordu halattý eller, boynumu sýkan yoktu bakýþýnýn evet mührü
çýktýðým dar kapýdan içeri býraktýlar yolarak bütün özgür kanatlarýmý düþlerim kafeslenmiþ göðe havalandý bildi yere çakýlacaðýný yoktun göðüs aðrýmda bile
neredeydin yolum kaçýrýlýrken önümden kendini yerken hayaller kalemdeki kelama sýðýnýrken özgürlüðü kazýrken dört duvara unutmuþken umutlu bir adýmýn hazzýný
içimde iðneli acý yapýþkan geçmiþin izlerinden kurtarmaya çalýþýrken aklýmý yüzüme yargýlayarak bakarken Tanrý’nýn yerine oturmuþ insanlar
yoktun..
25. 05. 2015 / Nazik Gülünay
Sosyal Medyada Paylaşın:
glenay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.