Çoçukluğunu Arayan Adam
Saatler beþ, sokakta birkaç serkeþ
ve doðmak üzereyken güneþ.
usulca çocukluk mahallemize gelmiþtim.
Cumbalý evinizin yerini,
soðuk dev binalar almýþtý.
Ne mor þakayýklar vardý,
ne sarmaþýklara tutunan hanýmelileri,
ne de annenin balkonda özenle suladýðý
hercai menekþeler ve sevda gülleri…
Gözlerim çok aradý kapýnýzýn tokmaðýný,
seni yine erkenden uyandýrmak için.
Güneþin ilk ýþýklarýyla baþladý,
koþuþturmaca, dünya telaþý.
Ýnsanlarýn yüzünde sahte gülücükler,
öfkeli araçlarýn homurtusu, dalaþý
týrmalýyordu kulaklarýmý.
Önceleri doðru dürüst araba geçmezdi,
tahtadan atlarla koþtuðumuz bu sokaklardan.
Hacýmurat en kral arabaydý…
Þimdi karþýdan karþýya zor geçiyor insan.
Sallandýðýmýz dut aðacý da yoktu yerinde.
Düþtüðümüzden el-ayaklarýmýz hep yaraydý.
Kuþ cývýltýlarý eksik olmazdý üzerinde.
Kalabalýkta aradý gözlerim, çimen gözlerini,
sanki tanýyacakmýþým gibi…
Kim bilir bel ki uzak yerlerdeydin,
seni yanlýþ yer ve zamanda arýyordum.
Olsun, anýlarý yeniden yaþamak da ýsýttý içimi.
Daha oyuna doymadan almýþtým göçümü,
Okuma sevdasýyla uzak diyarlardaydým.
Ve bütün gün beyhude dolandým,
geçmiþin izlerini kovaladým.
Belikli, gülen her sarý kýzýn gamzelerinde
bana gülümsedin.
Duygularým tavan yaptý, çoþtu.
Hayat neydi sahi, ömür ne çabuk geçti?
Yýllar, geçmiþi kanatlarýnda taþýyan bir kuþtu.
Týpký dut aðacýndaki leylek gibi,
bir daha dönmemek üzere uçmuþtu.
Ayrýlýrken þehirden gece yarýsý,
orada kalmýþtý yüreðimin yarýsý.
Sokaklar boþ, ýþýklar loþ, içim bir hoþtu…
18.05.2015
Muhittin Alaca
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.