ne kadar altüst etsek de dünyayý savursak tozunu dumanýný bir yer bulup açýyor çiçeðini gözümüzün içine sokarak
erimiyor içimizdeki direnç her saldýrýsýnda erkin dað yükselse bile kara bulutlar ardýnda baþýný alýp gitse güneþ açmasa þafak
bir el tutup yön veriyor düþlerimize bir bir atlýyoruz önümüze çizilen çizgiden o köprü ortasýndan geçen duvardan atlar gibi atlýyoruz üstünden sýnýrsýz yolculuða
istemiyoruz bu kez çocuklar söbelensin saklanbaçta bizi yakalasýnlar dolu dolu gülerek hayatý söbelesinler
yükseltelim atlama çýtamýzý sular yükseldikçe yer, yerden indikçe aþaðýlara bulalým bir yerde kendimizi bütününde doðanýn ki öyleyiz topraðýn parçasý
çiðnemesin hayýn ayaklar bizi kaldýralým çiçekli elimizi parmaðýmýza baðladýðýmýz unutmama iþaretini görelim nereden geldik nereye gidiyoruz kim veriyor bu direnci
05. 05. 2015 / Nazik Gülünay
Sosyal Medyada Paylaşın:
glenay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.