Anladım

Anladým,
acýsýný da dindirirmiþ insan.
En aðýr hastalýklara bile ilaçmýþ zaman.

Anladým,
yaktýðýn kendin, yaktýðýn bendim.
Yandýðýn ateþte savruldu küllerin.
Üzerine bastý binlerce kelime,
onlarca cümle.
Ve bütün þiirlerde,
kapkara bir kire bulanmýþtý ellerin.

Anladým,
Seni cadde baþlarýnda gördüðümde.
Kýlýksýz, kirli bir þiirdin.
Ýçmiþ, çaresiz baktýn uzaklardan,
sonra izinsiz rüyalarýma girdin.
Oysa çok oldu bitireli sen öyküsünü.

Oysa çok oldu biteli,
aylar önceydi.

Anladým,
son bir kez daha.
Bir daha anlamayacaðým ya,
aðladým!
içinde aþk olan þiirleri sana dair.
Ve ben ihanetlerin en aðýrýný yaþadým.
Serum þiþelerine mahkum ettiðinde
öldüm ben.
O gün, o saat baþladý o yangýn.

Ne ben Fatih’im þimdi,
ne sen Ýstanbul kadar sevgili.
Ordunu sürdün üstüme,
kýlýç darbelerinden belli.
Sinsice, acýmasýz, kirli
Sýrtýmda derin yaralarýn.
Kalbimde zamansýz çarpýntýlar.
Bir gidiþ arefesiydi iþte,
o gece cehennemi yaþadým sanki.

Öyle bir ölümü yaþattýn ki bana
Ben bir daha ölmeyeceðim inan ki.
Düþün ki ben öldüm, ki doðrudur öldüðüm,
Bekleme, karanlýklar elimdedir.
Gelirsem;
acýdýr, dilimdedir. Zordur ya
dünümdedir.

Seninle karþýlaþacaðýz inan,
bir gün batýmý ,mahþer yerindedir.

n.k-2015





Sosyal Medyada Paylaşın: