YAŞAMAK

Bir ceketi vardý adamýn her tarafý yamalý.
Metruk bir yerde yaþýyordu ha göçtü ha göçecek.
Elinden düþmeyen sigarasý vardý,birde hep yere bakardý.
Kaçýrýrdý gözlerini bir torba elinde oradan oraya gezip dururdu.
Þafakla çýktýðý yere gün batýmýyla dönerdi.
Kimdi bu ihtiyar ne yer ne içerdi bilmezdi kimseler.
Hava soðuk ayaz mý ayaz donduracak kadar var.
Her bacadan duman tüterken ýþýksýz evde hayat yok gibi.
Bir gün geçti iki gün geçti ihtiyardan ses yok.
Birileri geldi poliste vardý içlerinde sonrada ambulans.
Derin bir nefes aldým bekledim.
Çýktýlar dýþarýya peþ peþe ihtiyar sedyede yatýyordu kendinden geçmiþ.
Seslendi polis tanýyan var mý yada bir akrabasý kimseden ses yok.
Ben dedim ben tanýyorum bindim yanýna siren sesiyle hastaneye doðru.
Doktorlar baktýlar,baktýlar çýktýlar dýþarýya serum takýlmýþtý ihtiyara.
Bekledim baþýnda ara,ara inliyordu bir þeyler söylüyordu,ya anlamak ne mümkün.
Yoðun bakýma aldýlar bir zaman sonra iyi deðildi anlaþýlan ihtiyar.
Eþyalarýný verdiler bir poþet içinde birde yamalý ceketini uzattýlar.
Aldým elime ceketi irkildim kendimden insanlýðýmdan sonrada insanlardan.
Yýkýldým her þey üstüme geliyordu dalga,dalga.
Veda ediyordu ihtiyar hayata zorlanýyordu nefes alýrken.
Düþtü baþý yana doðru kapalýydý artýk gözleri.
Koparken içimden sessiz çýðlýk kaldým öylece.
Anladým ki giden sadece ihtiyar deðil insanlýkmýþ insanlýk.

Mehmet DEMÝR
Sosyal Medyada Paylaşın: