hüzün büyütürken gözlerim
ne acýlar hayat buldu içimde
kirpiklerimi kuþlara verin
ellerimi yoksullara
yüreðim uyuþuyor güneþe doðru
bana dudak payý býrakmadýn hayat
hiçbir þey bildiðin gibi deðildi
kabuk baðlamýyor hayat yarasý
umutlar heyelan gibi kayarken avuçlarýmdan
içimde depili bir volkan uç veriyor hep sol yanýmdan
þimdi siz
aldýrmayýn gök gürültüsüne
belki bir kediyle ekmeðimi paylaþacaðým
belki martýlarla kanat çýrpar yüreðim
býrakýn
Kýz Kulesi kussun sarhoþluðumu
acýlarý ezberlerken yaralarým
sürgünüm
uzaklýðým bozkýrlara
alýn sorgusuz sualsiz
özlemi sorun bana
özgürlüðü
açlýðý
yanýk türküleri mesela
sonra da..
beni makamsýz þarkýlara dizin
bitmemiþ umutlara
tomurcuk çiçeklerle vurun alnýmýn orta yerimden
varsýn rast perdesinde nihavent aðlasýn gözlerim
ateþ çalacaðým gecelere
nereye savrulsam
umut eðireceðim
sessiz sedasýz sabahlara
Nisan/2015/Antalya
Sýtký Özkaya