O BENİIM BABAM

Dað gibiydi,benim Babam.
Dað gibi...
Baþý dumanlý,
Hep omuzlarýnda taþýrdý
Kahýr dolu,nasýr tutmuþ yýllarý.
Memur emeklisi,
Sekiz çocuklu bir aile reisiydi.
Benim Babam...

Muhtaç etmemek için bizi,
Ek iþde yapardý.
Valiliðin karþýsýnda,
Yedi metrekare,bir yazýhanesi,
Icinde,bir yazý masasý,
En eskisinden bir daktilo,
Birde..
Sekiz-on tane sandelyesi vardý
Devletle ilgili,ne iþ varsa yapardý.
Valilikteki o merdivenleri,
Yaþýna hiç bakmadan,defalarca iner cýkardý..
*
Arada bir düþürürse,
Ev,arsa,dükkanda satardý.
Eh iste..
O gün,Babamýn keyfine hiç diyecek olmazdý.
Herkesle þakalaþýr,
Gözlerinin içi bile,ýþýl ýþýl parlardý...!
*
Babam..
Yazýhanesini geç saatlerde kapatýr,
Akþamlarý evimize,
Hep istasyon tarafýndan gelirdi.
Kara trenlerin kömür attýðý,
Kömürlükten..!
Kestirmeden çýkardý o yol,
Bizim mahalleye.
Ama,zorluk çekerdi,her seferinde,
O,bir metrelik perondan inerken..
Ýnat iþte...
Hepte ordan gelirdi,eve.
Çoðu zaman yürürdü,binmezdi minübüse.
Belkide,
Vereceði iki lirayý düþünürdü,
Hesaplar,aya vururdu,
Kendi kendinin,gözünü korkuturdu..!!.

Bizim ise...
Ýnce hesaplara aklýmýz hiç ermezdi.
Evin önünde,dörtgözle gelmesini beklerdik.
Eli,hiç boþ olmazdý Babamýn,
Ya bir karpuz,ya bir kavun,
Birgün balýk aldýysa,
Ertesi gün,et ýsmarlardý kasapa...

Hava kararmak üzere.
Neredeyse gelir artýk, bizim köþeye...
Yavaþ yavaþ belirirdi sülieti....

O...
Baþý dumanlý,
Daðlar gibi..
Omuzlarýnda taþýrdý,
Kahýr yüklü,nasýr tutmuþ yýllarý...!

Koþar alýrdým hemen,
Elindeki eþyalarý.
Yüzüne bakardým büyük bir telaþla.
Eðer yüzünde bir tebessüm varsa,
Gözlerinin içi ýþýldýyorsa,
Nede güzel geçerdi öyle akþamlar...
Hep beraber,yemeðimizi yedikten sonra.
Biz ikimz,geçer otururduk,balkona.
Bir taraftan çaylarýmýzý yudumlar,
Baba,oðul tavla oynardýk,iddiasýna...
Zarým iyi gelsede,
Yanlýþ oynardým,yenilirdim.
Onun yüzü gülsün,mutlu olsun diye...
Bense,ýþýldayan gözlerinin içinde
Çocuklar gibi sevinirdim.
Ýçimdende...
Iyiki,bu adam"BENÝM BABAM" derdim...!!.





Mahmut Mücahit Özdemir
Sosyal Medyada Paylaşın: