Gözlerindeki yaþlar, mýsralara damlýyor.
Hüzün topla selinden, tut þiirin elinden.
Yýldýz saðan yakamoz, akþamý tamamlýyor.
Keman anlar halinden, çal þiirin telinden.
Ýçtiðin sessiz isyan, meye meze sadece,
Bak eskilere doðru, umut yudumla ece!
Denizin diðer ucu, siste kayýp bu gece,
Kalk mazinin çulundan, git þiirin yolundan.
Kurum baðlýyor düþler, farkýna varmadýk hiç.
Senin yarým kadehi, þeytan diyor “Al da iç!”
Laf býrakma cinlere, korkulara kefen biç.
Feyiz al sam yelinden, sar þiirin belinden.
Çaðlayanýn kalbinde, her yer ýslak, ruh çorak.
Kendiliðinden aðlar, günü gören bir yaprak.
Suya muhtaç deðilken, neden çatlar ki toprak?
Çiy damlasýn dalýndan, iç þiirin gölünden.
Duygularý söylemek, insan için bir ar mý?
Suskun olan insanýn, yoksa yüreði kar mý?
Sevmek çok güzel amma, sevilmek gibi var mý?
Söylerim aþk ilinden, þiirlerin dilinden…