An olur kanar yürek.
Saðdýç akþamlar bihaber,
Geceye demir atmýþ yakamozlarýn
Albenili sinesine,
Fýrlatýr þuh kahkahalarýný.
Ay zindanda tutuklu.
Zifiri karanlýðýn þavkýyla,
Dönüþsüz naðmelerini salar uzaklara;
Serenadýn sükût makamýnda…
Ten olur yanar yürek.
Tespih taneleri kavrulur sabýr çekiþlerde.
Parmaklarýn hüzün dokunuþlarý
Koparýr imameyi pamuk ipliði baðlardan.
Ayaklar altýnda gezer her biri;
Önemsemez, çeker gider sahibi.
Bir baþka vurur tene
Yaz mevsiminin acýmasýz soðuðu.
Buram buram ter damlalarýnda
Kutup ayazý çatlatýr
Devasa umutlarý.
Ruh olur anar yürek
Baharýn nur vuran güllerini…
Bülbülün susuz ey gül!
Sana þiirler haykýrmak ister;
Sakla dikenlerini...
Kanar,
Yanar,
Anar yürek.
Sonbaharýn hüznünde ýslanmýþ
Son yeþil yaprak;
Saklamak için kendini,
Bahardan bir gelincik bekler.