gece bilinmezliðe dönüþüyordu
yýldýzlar ise kaldýrkaça
özlemek karanlýðýn ellerine
zaman ay terbiyesine
gündüzden askýda dolanan gölgeler
duydu tembellerine ,
aþk ,
yaþama
sonsuzluk
askýsýz perdelere,
sonra
yýldýz tozlarý belirdi ötelerden
iþte o an
vazgeçmese de gözlerim
mahkumiyetten gamzelerine düþürdüðüm dualar
içimdeki hecelerimdir tüm haklarým
karanlýða yansýrken
süsten masallar
hangimiz unuttu
ayak uçlarýmýzýn mýrýldanýþý
sanma ki
vazgeçtim sensizliðe yürümekten
bende bilmiyorum hangi gök yasalara uyacak
bilmiyorum
hüznün renklerini,
belki de ay ýþýðý öldürdü
hareleri karanlýða bakarken
kaybolan dalgalý filizleri
....