Acýmtýrak, lacivert bir vedadýr hüzün. Çýðlýklarlarýyla kuþlarý uðurluyan sonbahardýr her yürekte. Konuþan aðýz, titreyen ses yapýþýr boðazýna nefesini kesen iki düþman el gibi. Çamura batmýþtýr cümlelerin ve vites deðiþtirdikçe çamura bulanýr yüzün.
Ki... hüzün kiþiye özeldir Satýlamaz, kiralanamaz... Sessizce yaþanýr, kabul görmesi epey bir zamandýr...
Biri hunharca kýrmýþtýr güvenle teslim ettiðin umudunu... Kurban etmiþsindir bakir yüreðini. Sindirilmiþtir kanýn iki yüzü fulü bir bedenin hücrelerinde. Titreyerek kabul edersin cümlelerini boðaný...
Geceye teslim cýlýz bir mumun ýþýðýnda. Vedasý daha bir titrek olur çarpýp kaybolan aydýnlýðýnýn. Artýk özgürdür geceye karýþýr senden kopan parçalar. Ne sen bilirsin kaybolaný ne de gece
Dünde kayýp bugünde yarým kalmýþsýndýr...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Yasemin YILMAZ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.