Soluksuzluk Hali
Sessizce kendi köþende beklersin, uzun bir soluksuzluk halidir.
Ýçerlersin, gözlerinden akan damlalarýn anlam ifade etmediði, kalp kapýlarý kapalý, duvar kadar soðuk...
Þehrin soldurduðu... sana da hiç bir anlam ifade etmeyen topluma sýrtýný dönerek.
Eksik vardýr ya içini solduran...
Ellerin ýsýnýr, inatla seni coþturmak ister bulutlar beyaza fýrça banarken ve þekilden þekile koþarken.
Saçýndan yakalar rüzgar, öper kurutur dudaklarýndan.
O eksiði tamamlayamaz, ne zaman ne zemin.
Kalbinin ve beyninin zembereði kafesinden ve kafatasýndan fýrlar ve bir sigara dumaný gibi þekillenip kaybolur hüzünle yakarak gözlerini.
Kaburgalarýn rayýndan çýkan kalbini tutar tutmasýna ya göz kapaklarýn mani olabilir mi taþana?
Kirpiklerin siyaha bulanýr siyah bir haber gibi taþar bir nehir yanaklarýna...
Eksik bir pazýl açýk ara öndedir sana, sen dizdikçe devirir domino taþlarýný.
Yoksullaþýrsýn...
Habersizce kendinden ve eksik parçandan "nerede kaybettim diyerek" yaþarsýn.
Sessizce...
Ne yabancýlaþan topluma döner yüzün ne de kendine.
O eksikle eksilerek ufalanarak içten içe toz toprak olursun.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.