ben hangi güftede öleceðim çocuk
yüzüme bir ilkbahar çarpýp düþüyor yine
nasýl da dinlemiyor bu yürek beni..
türküler yanýyor boðazýmda
sýzý bir aðýt gibi büyüyor yüreðimde
seni ikiyle çarpýyorum
bir deli rüzgar geçiyor alnýmýn çizgilerinden
elde yetersiz bakiye
yara bere içinde kanýyor anýlarým
yine kelebekler ölüyor yol ortasýnda
elif elif daðlara yazýlýyorum ben
kuþlarý kusuyor güvercinler
yerkabuðundaki bir yerlerde nefessiz kalýyorum
iptal ediyorum göçlerimi
içimde bir met cezir olgusu
öyle bir yerdeyim ki
hislerim tsunamiye dönüþür diye korkuyorum
üþüdükçe ellerim
annem babam sýzlýyor burnumdaki direðim
zaman zaman bana uðruyor kokun
içimde bir miting havasý
bayrak bayrak
güney kuzey yönünde sana dalgalanýyorum
ben
umut umuttur iþte diyerek
dudaklarýmda sevda bulaþýðý
bir gün batýmýnda ölümü yumrukluyorum yine
…ve geldiðinde zamaný
kuþ seslerine gömün beni
Nisan /2015/Antalya
Sýtký Özkaya