eðil’sen bana çocukluðum yaðmurlu gülümseyen çocukluðundan yaðmurlu hüzünlü çocukluðuma toprak evinin önündeki taþa otursa halam gözleri bize gülerken ezan dinlese kalýn erkeksi sesiyle Halime teyze yine halama sitem etse
eðil küçük ellerinle hâlâ büyümeye çalýþan ellerime yine arkandan koþtur çocuklarý kiraz aðacýna çýkar korkmamalarýný söyle yükseklerden sellerin korkunç olmadýðýný bulanýr ve dur’u’lanýr sular býrakýr getirdiði çer çöpü yalnýz kýyýlarýna nehrin
eðil çocuk yüzünle çocukluðum iyi bak çocuk yüzüme ne’m kaldý senden, cambaz ayaklarýmdan bir elma için týrmanýyor mu doruða oyuyor mu içini armutlarýn viþneyle boyuyor mu týrnaklarýný, yüzünü filmcilik oynuyor mu esinlenip yeþilçam filmlerinden
baþýmda ne fýrtýnalar kopuyor eðil bak içimin pencerelerini titretiyor güneþ açmayacak denli kapalý hava herkes gelirken kendini götürüyor ama bana býrakýyor ömür boyu hüznü aðlýyor içimdeki çocuk elinden düþürdüðü beþ taþlarýna
bak yine gözlerimde akþam olmuyor kaç kere ufukta görünüp kaybolsa da güneþ bir elim diðerini tutuyor gösteriyor dolunayý arka yüzünde de insanlar yaþýyor diyor güneþin yolculuðunda birbirinin elini tuttuðu yere baka baka insan insana aðarýyor gün
eðil bak! birlikte yaþýyoruz ikimiz sen yine bir köþede bebeðine giysiler dikiyorsun büyütüyorsun bebeði, sen de büyürken korkuyorsun gelecekteki büyüklüðünden seni býrakýp giderse diye gitmediðimi görüyorsun gel birlikte yazalým þiiri hadi!
28. 03. 2015 / Nazik Gülünay
Sosyal Medyada Paylaşın:
glenay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.