Ýstanbul olur çocukluðum
martý geçer gözlerimden
uçar uzaklara
hüznü yükler sýrtýna
kanatlarý aðýr.
adý baþka þehirler
öksüz gülüþlü / sunaðý yaðmur
çiseleyen kirpik ýslak
düþer kâðýtlara
yazsa söz incinir
sussa yürek
dudaðý yalýçapkýný
dil karabatak avcýsý
denize dalardý aðýr yaným
ayaðýnda çýpa dibe vuruk
yosun bulaþýðý saçlarý
arsýzca salýnýr.
suya attýðýn taþlar
kaç halka dönerse geri
mutluluk,
uzaklaþanlar…
satýrdan düþer belki
karýþýr kemençeye
türküsüdür bu hikâye
sustuðun kadar eklenir özleme…
baþladýðýn her gün
yýkýlýr yuvarlak omuzlara
asýrlýk bir sargýdýr beklemek
gün be gün ömre kayýtlanýr
kaç saat sürgünde
yine sabah /yok
uykusu gözlerinde…
kadehte düþ içer gün
çatýlarýn aydýnlandýðý zamanlar
hep uzaklara kaçasý gelir ya insanýn
denizdir yalýn ayak koþuþlar
ardýnda beyaz etekli çakýl taþlarý
baðýrsa gökyüzü
silkinir mi gün
söyler mi o sýcak günaydýný…
kaç heybe dikti
sözler sakladý ellerim
belki,
þiir yazmayý öðrendiðim gün
yazarým sana / sevdiðim.