kalbime, bana ve kendime dair
girdap!
gözlerimde bir maske
haþmetli bir hükümdar gibi oturuyor yüzüme.
oysa bakýþlarým ýslak ve hükümsüz,
eski bir tren garýnýn siyah beyaz fotoðrafý gibi yüzüm
yalnýzlýða bürünmüþ.
sonra sen!
ey kentimin kudretli ressamý,
bu keder çok deðil mi ömrüme ?
bu kuþlar ve bu özgürlük,
eksik deðil mi gökyüzüne ?
sýrça bir köþk gibi kýrýlgan yüreðim,
yüreðimin baþkentinde savaþlar dolusu ceset.
kalbim, ben ve kendim!
hatýra diye uçuþuyor aklýmýn kýyýsýnda yaralarým,
kýyýsýna dargýn denizin dolmuþ gözleriyim,
yaðmuru içine içine yaðan bir bulutum,
oysa çölde bedevi, kuyuda Yusuf’um!
saat ölümü geçiyor!
geriye yaslanýyor bitkin göz kapaklarým,
huysuz bir kadýn gibi ýsrarcý uykusuzluðuma karþý.
gece!
ölümbaz iki hece.
kýrbaç cezasýna çarptýrýlmýþ bir kölenin
yanan bacaklarý gibi ateþ renginde!
sonra..
valizime koyduðum birkaç parça hüsran,
sokaklar dolusu gitmek arzusu,
ve ölüm acýsý denkliðinde bir þiir..
sýrsýl yaþamýn kahkalarý arasýnda
kalbime, bana ve kendime kalan!
- Abdullah Cemek
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.