ben ölümün aydınlık yüzüyüm!

günaydýn þehrimin kaburgasýz yüzü,
günaydýn saçlarýna taç yapan kuþlarýn hevesi,
sana da günaydýn aðlamaklý çatýlarýn buhranlý tebessümü.
iyiyim ben!
týrnaklarýmdan saç diplerime kadar iyiyim hem de.
ömrümün sigara külü gibi daðýlmýþ gidiþatýný,
fragmanlaþtýrýp kendime sunuyorum binbir yalanla.
inanmak istiyorum çünkü, zamana, hayata..
kentimin hicran yüzlü insanlarý akarken sokaklarda,
gecenin yasýný tutan sokak lambalarý gibi arýyorum yalnýzlýðý.
araba farlarýndan mayýþan yüzler benim dostlarým,
ve karanlýkta kendini gizleyebilen gözyaþlarým.
iyiyim ben!
bir annenin evladýna iyiliði gibi.
iyiyim ben..
penceremin aydýnlýk yüzü,
kalabalýklarýn gün sarýsý büyüyen gölgeleri ürkütücü,
herkesin herkesi görebildiði bu hayat korkutucu!
oysa gece,
kaybetmiþliðe inat
yaþamýn saklambaç oyunlarý için oldukça elveriþli..

kendimi s’aklamaç oynuyorum..

ruhumun dizginlenmeyen aynadaki yüzünü
aklýmýn üryan sahnesinde törpülüyorum.
kendi sesine yetiþemeyen adam!
oysa ne çok severdim þarký söylemeyi,
çýðlýklar sürmeden önce dilimin namlusuna.
bu kentin yalnýzlýk koridorlarýnda yankýlanýrdý,
sesimin kýrlangýç sürüsü.
mübarek bir söz gibi þifa olurdu,
canýmýn cehennem yaralarýna.

üþüyorum..

vakit yalnýzlýðýn ceketini giyiyor,
yýrtmaçlý eteklerinde bu kentin,
görebiliyorum rüzgarlarýn efkarlý suretlerini.
vatansýz bir þiir gibi oturup kalýyor kursaðýmda,
dudaklarýma uðramayan cümlelerim.

fiyakalý bir acýnýn evrenselliði..

herkes kadar ölümün ipine asýlý boyunlarýmýz,
hiçkimse gibi yalnýzýz,
kendimiz kadar sahteyiz.
uçkuruna düþkün aklýmýzýn beþ para etmez yargýlarý,
yargýsýzlýðýmýz, ýrzýna geçilen bir kadýn kanamasý.

bitti..

gýcýrdayan bir kapý,
vakitsiz tutan öksürük gibi,
kendini ele veren bu hayatýn;
týrmýklarýnda kan dolaþýmý,
kalbinde acýnýn sirtaki telaþý..

ben ölümün aydýnlýk yüzüyüm ..

- Abdullah Cemek



Sosyal Medyada Paylaşın: