Vuslat Yakındır!

Uzunca bir yoldan geldiði her halinden belliydi...
Vuslat’a yakýn bir yerden geliyordu...
Döndü bana... sýcak bir tebessümle...
Uzattý kollarýný, açtý avuçlarýný, gözlerini gözlerime dikti!..
Yüreðindeki bütün cümleleri bir çýrpýda yere göðe savurdu...
Heyecanla "Seni seviyorum" dedi...
Dilim tutuldu... karþýlýðýný bekliyordum þaþkýnlýktan...
Güzelliðinden kendine varamayan bakýþlarý arasýnda tutuldu yüzüm...
Uzun bir süre suskun kalýp... uzun uzun bakýþtýk...
Böylece kýrýk dökük cümleleri toparlamaya çalýþtým...
Mühürlü dudaklar, lâl olmuþ sözlerle gözlerimi alamýyordum gözlerinden...
Sözleri arasýnda kaybetmiþtim kendimi!...
Utancým, tebessümleri arasýna dolanmýþtý...
Soluk soluða kala kaldým...
Heyecanlandým, titredim oraya buraya savruldu kelimeler...
Tek nefeste harcayýverdim cümleleri...
"Sen, ben, yani sevmek, hep, birbirimizi..."
Ýpi kopmuþtu kelimelerin, daðýlmýþtý cümleler...
Gözleri önünde mahcup bakýþlar arasýnda kala kalmýþtým...
Belki yüzünü tutacak yüzüm kalmamýþtý...
Utanýyorum ama sözlerimi ellerime alýp uzatýyorum...
"Ben de seni seviyorum..."
Sosyal Medyada Paylaşın: