güneþin doðmadý, aydý da ay
bulutlu günler kararttý g’özümü
bir çýkýþ aradým hep dar sokaklarda
çöplükte eþindi çocukluðum bir civciv örneðin
anne kanatlarý altýnda
þöyle bir görünüp geçtin ufkumdan
bakmayý öðrendi gözlerim
sesini duydum oyun oynarken
duydun sesimi
seslerimiz birbirine karýþmaktan
öteye gitmedi
yankýsýný dinlemeliydi daðlar tepeler
gelincikler açmalýydý yollarýn kýyýsýnda
çocuklar gülerken
tutmalýydýn elimi
bir uçurum vardý sanki aramýzda
geçilmez dar oyuklar
yüce daðlar
yakýnken birbirimize
el olduk yar
uzaktan bakar düþlerin bile
donda ayazda kalýrým
haziran’da
göçüp gitti uzak haziran
ölümüne üzüldüm sýcak günlerin
elime kâðýt kalem veren sevdanýn
döküldükçe dizelere
kýrýldý sözcükler
kör ýþýk altýnda çýrpýndý yürek
karanlýk bulutlar gererken önünü
çýk dedim açýða
pencereme vursun ýþýðýn
olmadý hiç bir þey istediðim gibi
ayva çiçek açtý nar pembe giydi
bir türlü açmadý yüzüm çiçeði
kendi kendine öðütmüyor oysa buðdayý
hayat deðirmeni
gördüm
ellerimdeki güneþi
isteðim dahilinde yürür zaman
sen yerine
11,03. 2015 / Nazik Gülünay
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.