Serilmiþsin topraða, halinden memnun gibisin. Yaþamak ve yaþamamak výz geliyor sana Kuru yapraklar misali savruluyorsun her yana, Ne yazýn belli, ne de kýþýn Böyle uyumakta devam edersen, Belli ki Allah’a kaldý iþin.
Bunca insan uygarlýða koþarken Sen uygarlýða düþman kesilmiþsin. Ne anlaþýlmaz, ne garip bir hikayen var; Hep zorlu seferlerle çiðnenmiþ topraðýn Yeraltý ve yer üstü zenginliðin talan edilirken Sen ki hep derin uykularda Nuh zamanýnda kalmýþ gibisin
Onlarca peygamber, binlerce nebiler!.... Hep senin kutsal topraklarýnda doðup yaþadýlar. Hiç sorgulamadýn “Bu niçin böyledir, Neden bu denli sýnar hikmet sahibi bizi, Neyi anlatmak istiyor” diye düþünmedin; Ýþte böylesin aymazlýklarla Cehaletin en derin çukuruna düþersin.
KEMAL POLAT 21.02.2015 Sosyal Medyada Paylaşın:
kempol Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.