Puslu bir akþam, Soðuk, pencerelerden kapýlardan hücum ediyor evlerin içine. Belli ki özlediði bir yüreði arýyordu, belki de ýsýnacaktý. Ama sürgülenmiþti bütün pencereler, kapýlar... En az benim kadar hüzünlüydü ýslýk çalan rüzgar. Nereden almýþlardý hepsi birden ayrýlýðýn kokusunu? Kim söylemiþti, gidiþinle boþ kalan odamýn yokluðunla dolduðunu...
Yine hüznün dibine düþtüm bu gece, Yine yokluðunla baðlanan düðümleri çözemeyeceðim, Hangi simyacý üfledi bu düðümlere böyle? Kýrk düðüm ki, kýrký da ayrýlýkla ýslatýlmýþ... Ellerim dolaþýyor birbirine, bir taraftan da üþüyor. Sonra hayalin, hayalin gözlerimin önüne düþüyor, Bocalýyorum, çaresizim, güçsüzüm ve en kötüsü, Sensizim ve sensizliðin sancýsýný çekiyorum.
Mevsimlerden hüzün, gerisi hikaye zaten. Hava kadar üþütüyor insanýn içini yokluðun, Buðulanan cama isminin ilk harfini yazýyorum. Biliyor musun, artýk isminin ilk harfi öyle kutsal ki... Nerede görürsem ayrý bir saygý gösteriyorum. Öyle ki, nerede adýný alan birisin görsem, Sýrf senin adýný taþýyor diye, önünde eðiliyorum. Artýk teselliye muhtaçlýðýmý kabul ediyorum, Çünkü ben seni çok, çok özlüyorum...
Ne yaðan yaðmurlar, ne karlar, ne açan çiçekler. Hatta bütün dünya bir sevgili etmiyor artýk. Bedelini ödediðim bu ayrýlýðýn serencamý Yine sende ölmekle olacak biliyorum. Ve belki de ölüm bile sana olan özlemimi kýskanacak. Hatta ona koþtuðumu gördüðü için benden kaçacak. Belki de kýþlar bile artýk, içimdeki ateþle ýsýnacak...
Ýki ayrý dünyadayýz seninle, birbirimizden çok uzak, Ve birbirimize candan bile yakýnýz. Bu firak yalnýz çekilmez gülüm, Ya al götür yanýnda SENLEÞEN BEN’i Ya da, yüreðin yetiyorsa, sök al içimden BENLEÞEN SEN’i... Sosyal Medyada Paylaşın:
Yakup Çak Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.