Kaldýr göz kapaklarýný, kirpiklerinden tutunduðum hayatýma kast etme! Hayat diye yaþadýðým, bu keþmekeþ hatýralar yýðýnýndan kaçýyorum ben. Kaldýr o karanlýk gözlerini yerden, bakýþlarýn topraðýn bile ciðerine batýyor, Ateþleri bile, ateþe veriyorsun bakýþlarýnla, yürekler buna nasýl dayansýn? Silme sakýn gözlerini, düþürme beni kirpiklerinden, koparma hayattan, senden…
Kýrýlmýþ aynalarda görüyorum resmini, her parça daha çok sen gösteriyor, Yüreðime ekiyorum gözlerini, sonra dudaklarýmý adýnla ýslatýyorum, Yaþarýyor gözlerim ve düþen damlalarla, sularý ýslatýyorum… Hiçliðim batýyor yüreðime, her þeye raðmen sen diyorum, bir görsen… Yüreðimi yeniden bakýþlarýnla vursan, sen revan olan gönlüme sürsem seni…
Kaldýrýmlarýn üstüne halý gibi dokunan, sarý yapraklarý sersem ayaklarýnýn altýna, Benliðimi sende eritsem, gözlerinden ben baksam, bende ki seni görür müyüm? Sevgili, yüreðime dokunuyorsun yine, hayallerimi, rüyalarýmý esir ediyorsun, Bak benim saçlarým gibi, aðaçlarýn da saçlarý sararmýþ, mevsim sonbahar, Canýmdan ten düþüyor, aðaçlardan yapraklar, yoksa bu son bahar, son/bahar mý?
Titriyorum, havanýn soðuðundan mý, yoksa bu hüzün tablosundan mý bilmiyorum, Rüzgârlar, insana dokunduðu gibi serin dokunmuyor yeþile, can evinden vuruyor, har oluyor. Gazele çeviriyor yapraklarý, ýslak ýslak kurutuyor hayatý ve sen gibi yakýyor, kavuruyor, Ten evime hazan rüzgârý gibi vuruyorsun, bitiriyorsun, tüketiyorsun. Ey yüreðimi gazele çeviren hazan bakýþlým, ömrüme kast ettiðine deðil, sensizliðe yanýyorum.
Hani, kirpiklerinden tutunmuþtum hayata, gözlerinden içmiþtim abýhayatý, Seninle þenlenen gönül haneme geliþin ilkbahardý, rengârenk çiçeklerin vardý, Ne de çabuk geçti zaman, ne de güzel kavurmuþtu hasretin, temmuzu, aðustosu, Yokluðunu giydirme bana ne olursun, burcu burcu senin kokuna hasret býrakma, Sen ki benim için candan ötesin ey yâr! Ve artýk biliyorum gidiyorsun, mevsim son bahar… Sosyal Medyada Paylaşın:
Yakup Çak Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.