Bir kadýn tanýdým.. Hiç bir zaman bilemedim gerçek adýný..
Yüzünde; hiç deðiþmeyen o ifade, Gözleri hep aðlamaklý.. Pek konuþmaz, genelde susardý; Bir þey demek istesen, hep kaçardý...
Yüzündeki çizgilerden belliydi, O’ da yemiþti hayatýn tokadýný.. Çok barizdi, derin yaralar taþýdýðý; Gözlerindeki buðu, ele veriyordu acýsýný...
Bir gün, çok kýsa bir þeyler söyledi; Dinle evladým sözlerimi, Söyleyeceklerim çok kýsa belki, Ama hayata hazýrlayacak seni...
Meraklý gözlerle bakýyordum ona, Söyleyeceklerini duymak için sabýrsýzlanýyordum.. O’ da farkýndaydý bu aceleciliðimin, Sabret dedi, sabýrlý ol delikanlý...
Sözcükler, bir çýrpýda dökülüvermiþti dudaklarýndan:
- “Hayat zalim deðil, zalim olan insanlar..”
Ve ardýndan sustu.. Yine ayný ifadeyle bakýyordu gözlerime, Buðulu bir bakýþ ve gözleri aðlamaklý.. Hýzlý adýmlarla uzaklaþtý yanýmdan, Bense öylece bakakalmýþtým ardýndan.. Neden böyle demiþti? Böyle söylemesinin sebebi neydi? Soru iþaretleri içinde býrakýp beni, Koþar adýmlarla, kaçýp gitmiþti…
Nice sonra öðrenmiþtim.. O bir kader kurbanýydý, Sarhoþ masalarýnýn mezesi olmakla geçmiþti hayatý…
Ben.. diye baþladý söze, biraz duraksadý; Derin bir nefes alýp, konuþmaya baþladý.. Ben çok küçüktüm bu yola girdiðimde, Hiç tanýmadýðým bir adama satýldým para karþýlýðý, Ýþte bu andan sonra baþladý, hayatýmýn kavgasý.. Elime bir mikrofon tutuþturdular, Önüme bir sehpa koydular, üstünde þarký notalarý.. Ben daha ortaokula yeni baþlamýþtým, dalýmdan koparýldýðýmda; Nota kim, onlarý okumak kim? Bilmiyorum dediðimde, öldüresiye sopa yedim.. Anlamakta zorlandýðým bu yazý karmaþasýný, Benden eskilerin yardýmýyla okumayý öðrendim..
Masanýn üzerindeki bardaktan, bir yudum aldý ve devam etti sözlerine; Gözlerindeki buðu çözülmüþ, tel tel dökülüyordu yanaklarýna.. Ýçim parçam parça olmuþtu, kelimeler düðümlenmiþti dudaklarýmda.. Bir þeyler söylemek istiyordum ama kýsýlmýþtý sanki sesim, Þimdi ayný gözlerle ben ona bakýyordum; Gözlerimde buðu ve aðlamaklý...
Ýnsanlar öylesine acýmasýzdýr ki, En olmadýk zamanlarda yakýverirler içini, Sen beklerken bir dost eli, Dönüverir sýrtýný her biri… Bende farklý bir þey yaþamadým delikanlý, Halimi soran bir dostum olmadý.. Öyle gözlerle bakýyorlardý ki, Sanki ben insan deðilim de, bir vebalý...
Ardýmdan aðýza alýnmayacak sözler söylerdi mahallenin çocuklarý, Sözüm ona, mahallenin delikanlýlarý.. Ellerinde teþbih, ceketlerini omuzlarýna atarlardý; Bir de beþlik simit gibi kasýlýr, akýllarýnca caka satarlardý.. Ýþte onlar var ya, kendilerini namus abidesi gören; Sözüm ona delikanlý.. Ardýmdan aðza alýnmayacak sözler haykýrýr, Millete gövde gösterisi yaparlardý ama, Gazinonun en ön masasý, onlara ayrýlýrdý.. En ön masadan seyrederlerdi, bu aþaðýladýklarý kadýný; Ve en çok alkýþý onlar tutardý...
Atmaya gelince, mangalda kül býrakmaz; Naralar atarak sokaklarda dolaþýrlardý, Onlar namuslu, bense kötü kandýndý.. Kendilerini namus abidesi sanan bu adamlar, Her gece en ön masadan, bana alkýþ tutarlardý…
Yýllar yýllarý kovaladý, Zamanla güzelliðimden eser kalmadý, Ve þimdi gördüðün gibi, Tuvalet temizliyorum, Bir zamanlar sesimle inlettiðim gazinoda…
Gözleri gözlerime takýldý, Onun da benimde gözlerimde yaþ vardý, Kadersizliðine birlikte aðlýyorduk; Derin bir suskunluk oldu aramýzda…
- Abla dedim.. Abla hiç söylemedin bana adýný.. Tebessüm yayýldý dudaklarýna, Usul bir gülümsemeyle, baktý gözlerime; Ne fark eder ki ablasý? Adým Ayþe olmuþ, ya da Emine Yahut Fadime.. Her zaman yeni bir ad bulur, Öyle sürerlerdi bizi kurtlarýn önüne…
Aslýna bakarsan, bende bilmiyorum benim adým ne? Satýldýðým gün, adým da terk etti beni.. Ýþte bu yüzden, ben bile bilmiyorum gerçek ismimi… Görüyorsun ya delikanlý, Hayat deðil zalim olan, Ýnsanlarýn ta kendisi…
Bir kadýn tanýdým, gözleri aðlamaklý; Hiç bir zaman bilemedim gerçek adýný, Buna gerekte yoktu zaten.. Ýnsanlar ona unutulmasý imkânsýz bir isim takmýþtý;
“H A Y A T K AD I N I” …
byHaktan Sosyal Medyada Paylaşın:
byHaktan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.