Bu gece son kez aðlayacaðýz, Kalemim kan kusacak; Týpký yüreðim gibi.. Ve ardýndan; “Sus”lar saracak tümcelerimi.. Boynu bükülecek satýrlarýn, Yetimliðimle bütünleþecek öksüz yaným.. Þiirler sustu; Sessizliðe büründü satýrlarým…
Ýçimde kopan fýrtýnalarý bilmeyecek, Benden haber almayacaksýn.. Susturdum þiirlerimi artýk; Bir daha adýmý duymayacaksýn...
Bi haber olacaksýn benden; Nasýl bir yangýndayým, Neler yaþýyorum; Var mýyým, yok muyum?..
Tümceler sustu; Satýrlar kanýyor.. Gözyaþý dinmiyor yüreðimin, Sensizliðin ayazýnda üþürken bir yaným; Yangýn yeri diðer yaným…
Bilirsin ben eski kafalýyým, Çaða pekte ayak uyduramadým; Þiirlerimi deftere yazarým.. Son kez buluþtu, Kalemim defterle.. Son kez kanatýyorum satýrlarý; Son kez dile getiriyorum, içimdeki yangýný…
Kilitliyorum artýk; Defteri ve kalemi.. Seni kilitlediðim yere; - Yüreðime…
Satýrlar sustu sevgili; Dilim saðýr, kalemim lâl…
Seni Allah’a emanet ediyor, Bana vermediðin yüreðinden öpüyorum.. Hoþçakal sevgili; Gün gelir silinir, Bu veda’nýn ayak izleri.. Gün gelir; Bundan sonra gelecek günlerin ne önemi var ki? Gün gelmese; Güneþ doðmasa da olur…
Iþýðýmý yitirdim ben; Gündüzüm de, gecem de karanlýk.. Bu son veda sevgili; Bizi maðlup etti “AYRILIK”…