Düşün!

Geçmiþte yaþayarak, gelecekten korkarak
Ne kazandýn biçare, bu gününü kaybettin
Cehennem kuyusuna baþ aþaðý sarkarak
Ýstediðin huzuru elin tersiyle ittin

Adýmlar atýyorsun bir ileri bir geri
Hicretin hayallere, hani nefsinle savaþ?
Yaratýlan bu alem sence kimin eseri
Tefekkür etmedikçe ilerleyiþin yavaþ

Daha yolun baþýnda dilin hayattan býkar
Derdini sevmedikçe yoldaþýn olur hüzün
Girdiðin bütün yollar umutsuzluða çýkar
Bir kurtuluþ ararken gerçeði görmez gözün

Her þeyi bir sebeple yaratmýþ yüce Rabbim
Evrende karþýlýksýz alan veren yok gibi
Sevginin kaynaðýdýr, O’ dur Rahman ve Rahim
Peygamberler göndermiþ, örnek bize edebi

Karþýlýksýz vereni bilmek istersen eðer
Ayaðýna, eline, gözlerine bak yeter
Ýmanlý yüreðine þu an yeis mi deðer?
Karamsarlýk dalýný besmeleyle kes yeter!

Ölüm bana uðramaz, gencim demesin dilin
Ýki karýþ kefeni giyenler bebektiler
Nefesin tükenince, biter hýrsýn, emelin
Gidenler garip, suskun, en acýsý tektiler

En deðerli hazine, vakit diyen yanýlmaz
Boþa zaman harcama, iman , ihlasla yürü
Ýyi insan olmayan rahmet ile anýlmaz
Benlik sevdasýndan geç tek Bir’i kalbe bürü

Emine Yýlmaz Dereci
Sosyal Medyada Paylaşın: