Umudumu koynuma aldýðým gecelerde. Yaramaz feleðin kýrdýðý oyuncaklar gelir aklýma. Parktaki zinciri kopmuþ salýncaklar. Ve afacan çocuðun yýktýðý kum kaleleri.
Ya sahilde dalgalarla boðuþan tekne. Ve ateþ etrafýnda yapýlan muhabbetler. Ya kaybolduðum yollara ýþýk tutan adam. Birde gülsünler diye yaþadýðým insanlar.
Aslýnda en güzeli, odamdaki mum alevi. Ve ormanýn derinliklerinde dans eden ateþ böcekleri.. Sayamadým sokak lambasýnýn etrafýndaki kelebekleri. Birde en doðal senfoni olan cýrcýr böcekleri.
Tamam aðlamak yakýþmýyor...ama saklayamýyorum. Nefesimi ne kadar tutsam da geçmiyor hýçkýrýðým. Tütün bassamda dinmiyor sýzým. Umudu koynuma aldýðým geceleri, sayamadým. Sosyal Medyada Paylaşın:
İbrahim Ozan Vural Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.