Ellerimi tuttun

Elimi tuttun, güneþ bize güldü sanki,
günler karanlýða küstü,
aydýnlýk sardý tüm evreni..

Elimi tuttun, gökyüzü daha bir mavi oldu sanki,
çimenler daha yeþil,
sokaklar daha güzel,
insanlar daha mutlu..

Elimi tuttun, hiç bitmesin istedim.
Oysa biliyordum elvedasý yakýndý, amansýz gidiþinin.
Ellerimi alýþtýrmamaya çalýþtým.
Alýþtý; ellerine, kokuna,baktýkça bakasý gelen gözlerine..

Kokun öyle güzeldi ki; sarýlabilsem býrakmayacaktým..
Gülüþün öyle güzeldi ki; dokunabilsem baðrýma basacaktým..
Sen öyle güzeldin ki; mükemmellik seninle anlam buluyordu.

Elimi tuttun, ellerinin haritasýný çizdim beynimde.
Týrnaklarýný, týrnaðýnýn yanýndaki eti, elinin üzerindeki beni bilmeliydim.
Bilmeliydim; sevdiðim adamýn her zerresini karýþ karýþ.
Sevdiðim adamýn vücudunda kaybolmamalýydým..
Seni en iyi ben tanýmalýydým çünkü,
vücudunun her yeri memleketim olmalýydý, gurbetlik çekmemeliydim orda,
tüm adresleri bilmeliydim..

Elimi tuttun, ellerim alýþtý sýcaklýða, tenine, kokuna..
Konuþtun, kulaklarým alýþtý sesine.
En sevdiðim melodiydi dudaklarýna rastgele çarpan kelimeler.
Ve biliyordum; o kelimelerin hasretini duyacaktým bundan sonra.
Hatta bana baðýrmaný bile özleyecektim.

’’Kendine iyi bak’’ dedin.
’’Bana iyi bak’’ dedim, ’’ Benim kendime bakmaya dermaným yok..’’

Sustun, hiç bir susuþ bu kadar þey anlatmamýþtý,
Hiç bir susuþ bu denli kelimelere hasret býrakmamýþtý,
Hiç bir susuþ, bu kadar konuþmamýþtý..

Gittin, cümleler yarým kaldý boðazýmda,
konuþmaya çalýþtýkça her kesik parça boðazýmý parçaladý.
Kanlý kelimeler kustum..
Sonra sustum..
Susuþlarým kimsesizliðimi hatýrlattý.
Susuþlarým yaþarken ölmeyi hatýrlattý,
Susuþlarým seni hatýrlattý, gidiþini..
Sonra yine sustum,
susuþum kelimeleri anlamsýz býraktý..
Sosyal Medyada Paylaşın: