Hoşçakal gidişi güzel sevgilim

gidiþinin derin sessizliðinde
yalnýzlýklarým büyüyordu;
bu ýssýz bucaksýz gecede.
þiirlerimin ücra köþelerinde barýnýyordu yalnýzlýðým.
aðýrlýðýmdan büyük,
omuzlarýma sýðmayan
koca bir yalnýzlýk barýndýrýyordum.
bu koca yalnýzlýðýn içinde adýn kalabalýklaþýyordu kalbimde..
adýn anýldýkça çaresizliklerim tohumlanýyordu,
adýn anýldýkça dilim ’keþke’ leri peydahlýyordu..
bana bu kimsesiz yalnýzlýðý býrakýp gittin.
dilimde ne hoþçakal demeye yer vardý,
nede bir daha gelme!
boðazýmda kaldý kelimeler,
yutkundum,
tekrar konuþmaya çalýþtým.
olmadý..
sustum..
tüm kelimeleri reddedercesine..
ve sen, hiç birþey demeden gittin.
bana geçmek bilmeyen geceleri býrakýp gittin..
bana, akrebin yelkovana kavuþmasýný beklemeyi býrakýp gittin..
bana en aciz hüzünleri býrakýp gittin..
ve ben bir hoþçakal bile diyemedim.
þimdi gücümün yettiði kadar söyleyeceðim,
dinle..
hoþçakal gidiþi güzel sevgilim,
umarým benimle yarým býraktýklarýný, onunla tamamlarsýn..
Sosyal Medyada Paylaşın: