Daha dün, Ýnsanlarý sevmek için büyümek isterdim. Hangi ara büyüdüm de Ýnsanlardan nefret eder oldum.. Hangi ara bu kadar linç ettiniz içimde ki sizi. Ve hangi ara bu kadar, bu kadarcýk oldunuz. Þimdi dilimden düþmüyorsunuz, Hep anýlýyorsunuz istihdam ile, Kimseyi suçlamýyorum, Sorumluluklarýnýzýn caný yerin dibine. Adem ile Havva’nýn hiç suçu yok bunda. Yasak meyveyi yemek dýþýnda.
Adil Karaoðlu
Sosyal Medyada Paylaşın:
Adil Karaoğlu Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.